بسم الله الرحمن الرحیم
از آنجا که ابتدای هر کار و امری و انتهایش به خداوند تبارک و تعالی بر می گردد , بطوری که یکی از صفات خداوند هو الاول و الاخر می باشد , لذا شایسته است یک انسان موحد که همه نیرو قوه موجود در جهان را از خدا می داند ( لا حول و لا قوه الا بالله ) ابتدای کارش به اسم خداوند تبارک و تعالی باشد .
روایتی از
پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله وسلم داریم که می فرماید : « کل أمر ذی
بال لم یبدأ فیه باسم الله فهو أبتر »
یعنی هر کار و امر مهمی که با یاد خداوند متعال شروع نشود ابتر و بی نتیجه بوده
و آن کار به سرانجام نمی رسد .
از آنجا که از
دیدگاه انسان موحد همه عالم به ثان مجموعه واحدی است که توسط خداوند تبارک و تعالی
با هدف آفریده شده کما اینکه به این مطلب درقران کریم در آیه 115 سوره مومنون
بصورت استفهام انکاری اشاره شده : « أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناکُمْ
عَبَثاً وَ أَنَّکُمْ إِلَیْنا لا تُرْجَعُونَ»
یعنی : آیا پنداشتهاید که شما را بیهوده و عبث آفریدیم، و اینکه به سوى ما
بازگردانده نمىشوید؟
لذا انسان موحد برای آنکه کارهایش رنگ خدایی داشته باشد باید کارهایش نیز با یاد و
نام خدا باشد , که کمترین اقدام برای خدایی شدن کارها این است که هر کاری با یاد و
نام خداوند شروع شود .
علامه
طباطبایی در کتاب گرانسنگ المیزان ج 1 ص 16 در ذیل تفسیر آیه اول سوره حمد به نکته
جالبی در مورد بسم الله اشاره می فرماید ؛ ایشان در این باره می فرماید :
خداوند در آیه 15سوره مائده هدف از انزال قران را هدایت بشر می داند « قَدْ جاءَکُمْ مِنَ
اللَّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبِینٌ یَهْدِی بِهِ اللَّهُ » یعنی همانا از جانب
خدا براى (هدایت) شما نورى (عظیم) و کتابى آشکار آمد
و هم چنین آیاتى
دیگر، که خاصیت و نتیجه از کتاب و کلام خود را هدایت بندگان دانسته، فهمیده میشود:
که آن غرض واحد هدایت خلق است،
پس در حقیقت هدایت خلق با نام خدا آغاز شده، خدایى که مرجع همه بندگان است، خدایى
که رحمان است، و به همین جهت سبیل رحمتش را براى عموم بندگانش چه مؤمن و چه کافر
بیان مىکند، آن سبیلى که خیر هستى و زندگى آنان در پیمودن آن سبیل است.
این ابتداء به نام خدا نسبت به تمامى قرآن بود، که گفتیم غرض از سراسر قرآن یک امر است، و آن هدایت است، که در آغاز قرآن این یک عمل با نام خدا آغاز شده است
